ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΕ ΕΝΤΟΜΑ
Οι κατηγορίες των εντόμων που έχουν αναγνωριστεί ως αίτιο συστηματικών αλλεργικών αντιδράσεων είναι τα υμενόπτερα, δηλαδή οι μέλισσες και οι σφήκες. Τα δήγματα των εντόμων αποτελούν σπάνιο αίτιο αναφυλαξίας. Οι μέλισσες έχουν ακανθωτό κεντρί, το οποίο εγκλωβίζεται στο δέρμα του θύματος μετά το τσίμπημα. Δήγματα εντόμων, όπως κουνούπια, ψύλλοι και μύγες προκαλούν τοπικές κνιδωτικού τύπου αντιδράσεις, που οφείλονται στις εκκρίσεις των σιελογόνων αδένων των εντόμων και δεν αποδίδονται σε αλλεργία.
Οι αλλεργικές αντιδράσεις που οφείλονται σε δήγματα εντόμων αποτελούν ένα συχνό ιατρικό πρόβλημα με συχνότητα 0,3% - 3% στο γενικό πληθυσμό.
Στα παιδιά η αντίδραση που παρατηρείται στο 90% των περιπτώσεων περιλαμβάνει τοπικό πόνο, οίδημα και ερυθρότητα, που συνήθως υποχωρεί εντός 24 ωρών. Μεγάλες τοπικές αντιδράσεις παρατηρούνται σε 10% των ασθενών στις οποίες το οίδημα παρατείνεται και είναι εκτεταμένο. Στο 1% των παιδιών παρατηρούνται σοβαρές συστηματικές απειλητικές για τη ζωή αντιδράσεις στο δηλητήριο του εντόμου.
Η αδρεναλίνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της φαρμακευτικής αντιμετώπισης μιας συστηματικής αντίδρασης και πρέπει να χορηγείται χωρίς καθυστέρηση.
Σύμφωνα με τις ισχύουσες οδηγίες η ανοσοθεραπεία στο δηλητήριο των υμενόπτερων πρέπει να χορηγείται σε παιδιατρικούς ασθενείς που είχαν την εμπειρία συστηματικής, απειλητικής για τη ζωή αντίδρασης μετά από δήγμα του εντόμου και έχουν θετικές δερματικές δοκιμασίες ή εύρεση ειδικών αντισωμάτων στο δηλητήριο του εντόμου.
Οι κατηγορίες των εντόμων που έχουν αναγνωριστεί ως αίτιο συστηματικών αλλεργικών αντιδράσεων είναι τα υμενόπτερα, δηλαδή οι μέλισσες και οι σφήκες. Τα δήγματα των εντόμων αποτελούν σπάνιο αίτιο αναφυλαξίας. Οι μέλισσες έχουν ακανθωτό κεντρί, το οποίο εγκλωβίζεται στο δέρμα του θύματος μετά το τσίμπημα. Δήγματα εντόμων, όπως κουνούπια, ψύλλοι και μύγες προκαλούν τοπικές κνιδωτικού τύπου αντιδράσεις, που οφείλονται στις εκκρίσεις των σιελογόνων αδένων των εντόμων και δεν αποδίδονται σε αλλεργία.
Οι αλλεργικές αντιδράσεις που οφείλονται σε δήγματα εντόμων αποτελούν ένα συχνό ιατρικό πρόβλημα με συχνότητα 0,3% - 3% στο γενικό πληθυσμό.
Στα παιδιά η αντίδραση που παρατηρείται στο 90% των περιπτώσεων περιλαμβάνει τοπικό πόνο, οίδημα και ερυθρότητα, που συνήθως υποχωρεί εντός 24 ωρών. Μεγάλες τοπικές αντιδράσεις παρατηρούνται σε 10% των ασθενών στις οποίες το οίδημα παρατείνεται και είναι εκτεταμένο. Στο 1% των παιδιών παρατηρούνται σοβαρές συστηματικές απειλητικές για τη ζωή αντιδράσεις στο δηλητήριο του εντόμου.
Η αδρεναλίνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της φαρμακευτικής αντιμετώπισης μιας συστηματικής αντίδρασης και πρέπει να χορηγείται χωρίς καθυστέρηση.
Σύμφωνα με τις ισχύουσες οδηγίες η ανοσοθεραπεία στο δηλητήριο των υμενόπτερων πρέπει να χορηγείται σε παιδιατρικούς ασθενείς που είχαν την εμπειρία συστηματικής, απειλητικής για τη ζωή αντίδρασης μετά από δήγμα του εντόμου και έχουν θετικές δερματικές δοκιμασίες ή εύρεση ειδικών αντισωμάτων στο δηλητήριο του εντόμου.